Piše: Siniša Lazić

Južnokorejska kinematografija, iako još uvijek zaostaje za starijim bratom Japanom, nastavlja da izbacuje zanimljive naslove. Bong Joon-Hoov The Host je postigao veliki uspjeh na zapadu, a Park Chan-Wookova  Vengeance trilogija (Sympathy For Mr. Vengeance, Oldboy, Lady Vengeance) postala je instant klasik, posebno Oldboy, koji je Choi Min-Sika učinio zvijezdom. Kim Jee-Woonov posljednji film I Saw the Devil, se tematski naslanja na filmove iz Vengeance trilogije i Na Hong-Jinov The Cheaser, ali se trudi da u šoku i ekstremnom naseilju ode još dalje. Nakon sjajnog horora Tale of Two Sisters i izmotavanja sa western motivima u The Good, the Bad and the Weird, Kim Jee-Woonov se vraća u formu i pokazuje da žanrovska lutanja, tako normalna za koreanske filmaše, ni za njega nisu problem.

Choi Min-Sik (Kyung-chul), se vraća kao brutalni serijski ubica, u stilu John Doa iz Se7ena, uz mnogo više brutalnosti u azijskom stilu. Nakon što Kyung ubija trudnu vjerenicu tajnog agenta Lee Byung-Huna (A Bittersweet Life), on kreće na put osvete. Kada uhvati Kanga, brutalno ga prebije, ali ga ne ubija, već mu u organizam stavlja uređaj za praćenje i prisluškivanje. Tada počinje prava psihološka igra i tortura gdje se Lee transformiše u monstruma. Količina prikazanog nasilja raste kako vrijeme prolazi i mi do kraja gledamo potpunu zamjenu uloga. Premisu da se pozitivac pretvara u monstruma da bi se osvetio monstrumu smo jako često viđali (i ove godine u solidnom francuskom 7 Days).

Birajući eksplicitno, ekstremno grafičko nasilje, Kim Jee-Woonov potpuno u drugi plan stavlja dramske elemente filma kao osnovno sredstvo  u građenju priče koja se tiče osvete.

Tehnički I Saw the Devil, je zaista majstorski urađen film, sa sjajnom fotografijom, i besprekornom režijom. Na početku Kim Jee-Woon insistira na statičnim kadrovima i dijalozima, dok se nasilje dešava u off-u. Statični kadrovi uz upotrebu minimalne montaže grade atmosferu tjeskobe glavnog junaka uz insistiranje na najsitnijim detaljima. U drugom dijelu filma kako se psihološki aspekti odnosa među likovima usložnjavaju kamera se razigra, i vidimo sve ekstramnije nasilje koje izgleda vrlo autentično i bolno.

Kim Jee-Woon nije smatrao neophodnim da Lee Byung-Huna dodatno psihološki uobličava, vjerujući da je želja za osvetom nad  Choi Min-Sik  sasvim dovoljan pokretač za sve što će uraditi. I zaista, njegova transformacija djeluje ubjedljivo i  Lee Byung-Hun počinje da uživa u onome što radi (neki će reći previše), ali pretjerivanje u nasilju je zaštitni znak koreanaca. Kim Jee-Woon tretira nasilje dva glavna lika na drugačiji način. Kyungova ubistva su brza i prikazana usputno, sa druge strane Lee Byung-Hunova mučenja su produžena, sadistička i vrlo grafička.

Likovi Oh Dae-su u Oldboyu i Lee Geuma (Yeong-ae Lee),u Lady Vengeance su, ipak, klasa za sebe i mnogo komplikovaniji od likova u ovom filmu. U slučaju , I Saw the Devil, radi se o jednodimenzionalnim likovima i priči koja je sasvim predvidljiva. Film je dramaturški  razvučen (traje skoro dva i po sata), što je već standardna boljka kod azijata, mada za one koji nisu navikli može biti malo zamorno.

Dužina filma pomogla je Kim Jee-Woonu da pronađe ravnotežu između psihološke drame i trilera. Tako i pojedina opšta mjesta djeluju manje otrcano, ali je zato dramaturgija ta koja trpi. Naročito kada je u pitanju pravilno doziranje nasilja u odnosu na psihološku dramu, kao i u odnosima među likovima. Ono što je trebala biti najjača strana i dramaturška okosnica filma, odnos između Choi Min-Sika i Lee Byung-Huna je nedorečeno. Vremenom nestaje sukob Byung-Huna sa situacijom u kojoj se nalazi (dramaturški se može opravdati mentalnim stanjem u kome se nalazi), ali nakon toliko puta ponavljane torture nad Choi Min-Sikom, glavni junak nema opravdanje za svoje postupke, i tada gubimo kontakt sa Lee Byung-Hunom, kao i sa samim filmom. Problem je sa druge strane i u Choi Min-Sikovom liku. Scenario je Choiev lik oslobodio bilo kakve ljudskosti, tako da igranje na savjest, preispitivanje i slično, ovdje zapravo nije moguće. Jedina katarza je rezervisana za Byung-Huna ali ona nije dobro riješena, i kraj je vrlo blijed i antiklimaktičan. I ono što se očekivalo na kraju, neka vrsta twista, se nije desila. 

Jedan od ključnih kvaliteta (uz sjajnu režiju), u  I Saw the Devil jeste i neusiljena gluma Choi Min-Sika i Lee Byung-Huna. Choi Min-Sika je još u Oldboyu pokazao o kakvom se glumcu radi, sa druge strane Lee Byung-Hun sigurno spade među najbolje mlade glumce u Aziji.

Uz sve dramaturške probleme, I Saw the Devil je tehnički sjajno zaokružen film. Tu je i dovoljno krvi i gora za fanove, i sasvim dovoljno psiholoških elemenata za ljubitelje žanra. Obavezno pogledati!



PROČITAJTE JOŠ OD ISTOG AUTORA:

BL!N/FILMSKA KRITIKA: Colombiana

BL!N FILMSKA KRITIKA: Source Code

BL!N FILMSKA KRITIKA: Never Back Down 2 : The Beatdown

BL!N/FILMSKA KRITIKA: Drive angry

BL!N/FILMSKA KRITIKA: The Mechanic

BLIN/FILMSKA KRITIKA: Attack the Block

BLIN/FILMSKA KRITIKA: 14 Blades

BL!N/FILMSKA KRITIKA: Reign of Assassins

BLIN/FILMSKA KRITIKA: Fast Five

BLIN/FILMSKA KRITIKA: 'Gallants' - u svjetlu old school tradicije

BLIN/FILMSKA KRITIKA: Detective Dee and the Mystery of Phantom Flame

(BL!N MAGAZIN)