Piše: Boris Đurić (Nezavisne)

Na putu prema šumovitim brdima Itena, smještenim 2.600 metara iznad mora, mogu se vidjeti skupine djece kako idu u školu i većina njih trči. Za razliku od djece u ostalim državama, koji se lagano vraćaju iz škole, većina kenijske djece trči i to rade prilično brzo.

Trinaestogodišnjak Kenet kaže da trči svaki dan do škole i nazad kući. Kao i mnoga djeca koja žive u zapadnoj Keniji, i on želi biti atleta kad odraste.

"To bi pomoglo meni i mojoj porodici, kao i mom selu", kaže on.

Sa herojima kao što je Dejvid Rudiša, koji drži svjetski rekord na 800 metara, kenijska djeca posmatraju atletiku kao izlaz iz siromaštva. Ali trkači su ovdje toliko dobri da je konkurencija zaista žestoka.

Dok bi mnogi od kenijskih atletičara odmah mogli zauzeti mjesto u mnogim evropskim reprezentacijama, mnogi od njih uopšte ne mogu ući u kenijsku reprezentaciju. Ipak, i pored ovoliko talenata, trčanje nudi Kenijcima i druge prilike za uspjeh u životu.

Na sat vremena vožnje od šumovitog Itena nalazi se veća bijela kuća sa zarđalim željeznim krovom. Ograda koja sprečava krave da uđu u posjed prekrivena je sjajnim dresovima koji se suše na suncu. Ovo je trenažni kamp za mlade ljude koji imaju samo jedan cilj u životu - da iskoriste svoj talenat trčanja, ne da osvoje zlatnu medalju, već da dobiju stipendiju nekog od američkih univerziteta.

Oni započinju svoj dan rano ujutro džogingom u brda koji traje oko 45 minuta. Nakon toga vraćaju se u kamp, gdje nakon pauze izlaze na igralište gdje veći dio vremena provode u vježbanju, trčanju i sprintanju. Svi oni imaju određene planove. Tako Novami želi biti medicinska sestra, Beatris molekularni naučnik, a Sastin televizijski voditelj.

Ipak, svi oni znaju da je ono što Amerikanci žele od njih - njihova brzina. Ukoliko budu naporno trenirali, ukoliko imaju prođu na ispitima i zadovolje striktne kriterijume za vize, onda mogu otići u SAD.

Za djecu iz osnovnih škola redovno je organizovano takmičenje u trčanju, kojem nekada prisustvuju značajna imena svjetske atletike kao što je Asbel Kiprop, osvajač zlatne olimpijske medalje. Među djecom vladaju priličan takmičarski duh i želja da budu prvi. Neka od ove djece sigurno će jednog dana ostvariti značajne uspjehe u atletici, a oni koji ne uspiju barem će se nastaviti baviti ovim zdravim sportom.

Najbolji trkači imaju veoma tanke i duge noge, koje se čine veoma krhkim. Naučnici su ustanovili da to donosi prednost, kao i život na visokoj nadmorskoj visini, mada atlete ne vole kada im kažu da je to zbog njihove genetike. Po svemu sudeći, život na visini pomaže trkačima da se naviknu na manju količinu oksigena i povećaju kapacitet pluća, što je važno prilikom maratonskih trka. Značajno je i to što je klima u Keniji prilično blaga, tako da tamošnji narod može trčati tokom čitave godine.


BL!N-DEPO/đk