Ovo se dešavalo i u Nojbrandenburgu, Burg Štargardu, Nojštrelicu, Deminu, Penclinu, Tesinu, Teterovu, Gistrovu, Rostoku, Bad Doberanu, Malhinu, Tščanki, Štolpu, Lauenburgu, Grinbergu...

Kada pričamo o periodu konačnog sloma Trećeg rajha i samom kraju Drugog svetskog rata, najčešće govorimo o tome da se vrhuška ovog zločinačkog režima samopoubijala i time sprečila pobjednike da ih kazne za njihova nedela.

Svi znamo da se Adolf Hitler napokon oženio Evom Braun u berlinskom bunkeru i da su se njih dvoje potom ubili, svi znamo da su Jozef i Magda Gebels ubili svojih pet kćerkica i jednog sina nakon čega su oduzeli i svoje živote, i svi znamo da je rajhsfirer-SS Hajnrih Himler progutao kapsulu sa cijanidom koju je imao skrivenu u zubu, nakon što je uhvaćen i prepoznat od strane Britanaca.

Ali, ono o čemu se retko govori, ono što je praktično nepoznato široj javnosti, jeste činjenica da su ih na DESETINE hiljada običnih Nijemaca, odanih fireru i nacionalsocijalističkoj ideologiji, slijedili na krajnje fanatičan način.

Postoji nekoliko uzroka ovakvog ponašanja. Do početka 1945. godine nacistička propaganda je stvorila strah u mnogim djelovima njemačke populacije u pogledu vojne invazije savezničkih snaga, prije svega Sovjeta. Ministarstvo za narodno prosvjetljenje i propagandu je permanentno putem filmskih novosti, štampe i radija ponavljalo da će mučenja, silovanja i ubistva uslijediti ako Njemačka izgubi rat; ovo je naglašavano kroz vijesti o masovnih grobnicama koje su ostajale iza Rusa, a jedan letak upozorava Nijemce da se čuvaju “boljševičkog čopora ubica” čija će pobjeda donijeti “nevjerovatnu mržnju, poharu, glad, pucanje u potiljak, deportacije i istrebljenje” i apelovala na njemačke muškarce da “sačuvaju njemačke žene i djecu od skrnavljenja i pokolja od strane boljševičkih krvoloka”.

Drugo, mnogi su nacisti osjećali da je njihova dužnost da slijede Hitlera, nakon što je objavljeno da je on sebi oduzeo život. Treće, mnogi su smatrali da je časno da sebi oduzmu život zbog poraza njihove nacije. Konačno, neki su se ubili zato što nisu znali šta ih čeka; u ovoj posljednjoj grupi su prije svega oni koji su bili svjesni da će im se suditi za zločine. Kod ogromne većine, svi ovi faktori su igrali ulogu.

Spremnost da se umre prije nego da se prihvati poraz bila je ključna nacistička taktika u toku rata, a još je Hitler u Rajhstagu 1939. godine obznanio da će ili Njemačka pobijediti ili će on umrijeti. Kada je postalo jasno da je rat izgubljen, vođe su počele da izriču hvalospjeve na račun institucije samoubistva. Jozef Gebels je u radio-obraćanju od 28. februara 1945. rekao da će, ako Njemačka izgubi rat, rado sebi oduzeti život kao što je to uradio Katon Mlađi, dok je sam Hitler prethodnog ljeta tokom jednog vojnog brifinga kazao: “U pitanju je samo djelić sekunde. Potom je čovjek iskupljen i pronalazi spokojstvo i vječni mir”.

Samoubistva su se dešavala u tri sukcesivna talasa. Prva faza je počela početkom januara 1945. godine kada su Sovjeti satjerali Nijemce na njihove teritorije u Istočnoj Pruskoj i Šleziji.

Druga se odigrala u aprilu i maju kada su mnogi zvaničnici režima i Vermahta izvršili samoubistva; kulminacija ove faze je bila tokom Bitke za Berlin kada je 3.881 osoba presudila sebi, a najčuvenije tokom borbi za Reichstag kada je šaka branilaca, ne pomišljajući na predaju uprkos očitoj uzaludnosti dalje borbe, skupo od Rusa naplatila poraz prije nego što je i sama sebi počela da oduzima život i kada je zgrada samo odjekivala od njihovih metaka koji su svirali kroz njihove sljepočnice. Treća i finalna faza se odigrala momentalno nakon okupacije.

Najčešći metod samoubistva su bile kapsule sa cijanidom. 12. aprila pripadnici Hitlerjugenda su ih podijelili publici tokom posljednjeg koncerta Berlinske filharmonije, a Hitler se prije smrti postarao da svi članovi njegovog kabineta dobiju po jednu. Novine su objavljivale detaljne instrukcije kako se objesiti a da se osjeti minimum bola. Vojska i SS je koristila svoje pištolje, ali i granate, kao što je to uradio obergrupenfirer SS-a Ernst-Robert Gravic koji je sebe i svoju porodicu raznio na ovaj način. Jozef Terboven, rajhskomesar Norveške, detonirao je 50kg dinamita u bunkeru i odnio sebe u vazduh.

Samo u Berlinu, 1945. godine 7.000 ljudi je izvršilo samoubistvo, premda se vjeruje da je broj puno veći (nije bilo moguće utvrditi tačan broj u tom haosu). Ovo se dešavalo i u Nojbrandenburgu, Burg Štargardu, Nojštrelicu, Deminu, Penclinu, Tesinu, Teterovu, Gistrovu, Rostoku, Bad Doberanu, Malhinu, Tščanki, Štolpu, Lauenburgu, Grinbergu…

Ponašanje Rusa naravno nije pomagalo, a ako se sjećate naše priče od prije nekoliko mjeseci znat ćete i o čemu pričamo; mnoga se njemačka žena ubila da bi izbjegla silovanje, ili zbog sramote zato što je silovana, i mnogi se Nijemac ubio zbog poniženja onoga što je morao da gleda. Nevjerovatno je to što se od straha od “sovjetskih hordi” ubio i jedan penzioner u Hamburgu, gde Sovjeti nikada nisu bili ni blizu.

Uglavnom, ovakva organizovana masovna samoubistva su nezapamćena u historiji Evrope, što i ne čudi, s obzirom da su bila posljednje poglavlje rata kakav je nezapamćen u historiji Evrope.

(telegraf.rs/DEPO PORTAL/BLIN MAGAZIN/dh)